Wiedza na temat dużych wybuchowych erupcji jest w większości ustalona na podstawie badań geologicznych odsłoniętych osadów znalezionych wokół wulkanu źródłowego, z osadami dużych erupcji tworzących grube sekwencje. Jednakże, od późnych lat 70-tych, szeroko rozpowszechniona warstwa popiołu wulkanicznego, datowana na około 29.000 lat temu, została powszechnie zidentyfikowana w morskich i jeziornych rdzeniach osadowych z całego basenu Morza Śródziemnego, dokumentując wystąpienie erupcji o dużej skali. Pomimo tej szerokiej dystrybucji i stosunkowo młodego wieku, nie zidentyfikowano wyraźnych dowodów takiego zdarzenia na żadnym z głównych czynnych wulkanów w regionie.
W tym badaniu, przeprowadzona przez zespół szczegółowa analiza chemiczna (szkło wulkaniczne) depozytu erupcyjnego znalezionego pięć kilometrów na północny wschód od kaldery Campi Flegrei w Neapolu we Włoszech, są całkowicie zgodne z charakterystycznym składem tej warstwy popiołu. To, w połączeniu z nowym datowaniem złoża erupcyjnego w pobliżu źródła, weryfikuje, że Campi Flegrei było odpowiedzialne za tę rozległą warstwę popiołu.
Węższe ograniczenia wielkości erupcji zostały określone przez zespół przy użyciu obliczeniowego modelu rozpraszania popiołu, który zintegrował grubości złóż erupcyjnych w pobliżu źródła, nazwanych tutaj Masseria del Monte Tuff, z tymi z powiązanego opadu popiołu w całym basenie Morza Śródziemnego.
Wyniki wskazują, że ta erupcja w kalderze Campi Flegrei była podobna w skali do młodszej z dwóch znanych erupcji o dużej magnitudzie, tworzących kaldery na tym wulkanie, Żółtego Tufu Neapolitańskiego (około 15 000 lat temu). Erupcja tufu Masseria del Monte była mniejsza od starszej erupcji tworzącej kalderę, ogromnego iglimbrytu kampańskiego (około 40 000 lat), który rozrzucił popiół aż do Rosji (ponad 2500 km od wulkanu).
Erupcja tufu Masseria del Monte sprzed 29 000 lat, umiejscowiona pomiędzy znanymi erupcjami tworzącymi kaldery, znacząco zmniejsza odstęp czasowy występowania zdarzeń o dużej skali w erupcyjnej historii kaldery Campi Flegrei.
W przeciwieństwie do innych zdarzeń o dużej skali w Campi Flegrei, brak grubych, identyfikowalnych osadów w przypadku tej erupcji wydaje się być wynikiem dynamiki erupcji oraz ich zniszczenia i pogrzebania przez nowsze działania. Badania te podkreślają korzyści płynące z badania zapisów wybuchowych erupcji zachowanych w postaci opadów popiołu w zapisach sedymentacyjnych przy próbie dokładnej rekonstrukcji tempa i wielkości dawnej aktywności na wysoko produktywnych wulkanach, takich jak Campi Flegrei.