Efekt Magnusa, wytwarzanie siły bocznej na wirującym cylindrycznym lub sferycznym ciele stałym zanurzonym w płynie (cieczy lub gazie), gdy istnieje ruch względny między wirującym ciałem a płynem. Nazwany na cześć niemieckiego fizyka i chemika H.G. Magnusa, który jako pierwszy (1853) eksperymentalnie zbadał ten efekt, jest on odpowiedzialny za „krzywiznę” podawanej piłki tenisowej lub napędzanej piłki golfowej i wpływa na trajektorię wirującego pocisku artyleryjskiego.
Wirujący obiekt poruszający się w płynie odchodzi od swojej prostej ścieżki z powodu różnic ciśnienia, które rozwijają się w płynie w wyniku zmian prędkości wywołanych przez wirujące ciało. Efekt Magnusa jest szczególnym przejawem twierdzenia Bernoulliego: ciśnienie płynu maleje w punktach, w których wzrasta jego prędkość. W przypadku piłki wirującej w powietrzu, obracająca się piłka pociąga za sobą część powietrza. Patrząc z pozycji piłki, powietrze pędzi ze wszystkich stron. Opór powietrza po stronie, po której piłka obraca się w powietrzu (w kierunku, w którym porusza się piłka) opóźnia przepływ powietrza, podczas gdy po drugiej stronie opór powietrza przyspiesza przepływ powietrza. Większe ciśnienie po stronie, po której przepływ powietrza jest spowolniony, zmusza piłkę w kierunku obszaru niskiego ciśnienia po przeciwnej stronie, gdzie następuje względny wzrost przepływu powietrza. Zobacz twierdzenie Bernoulliego; mechanika płynów.