Co to jest Import Substytucja Industrializacja (ISI)?
Industrializacja substytucyjna importu (ISI) jest teorią ekonomii zazwyczaj przestrzeganą przez kraje rozwijające się lub wschodzące kraje rynkowe, które dążą do zmniejszenia ich zależności od krajów rozwiniętych. Podejście to ukierunkowane jest na ochronę i inkubację nowo powstałych krajowych gałęzi przemysłu w celu pełnego rozwoju sektorów, tak aby produkowane dobra były konkurencyjne w stosunku do dóbr importowanych. Zgodnie z teorią ISI, proces ten sprawia, że lokalne gospodarki i ich narody stają się samowystarczalne.
Kluczowe wnioski
- Industrializacja zastępująca import jest teorią ekonomiczną wyznawaną przez kraje rozwijające się, które chcą zmniejszyć swoją zależność od krajów rozwiniętych.
- ISI ukierunkowana jest na ochronę i inkubację nowo powstałych krajowych gałęzi przemysłu w celu pełnego rozwoju sektorów, tak aby produkowane towary były konkurencyjne w stosunku do towarów importowanych.
- Kraje rozwijające się zaczęły odrzucać politykę ISI w latach 80. i 90. XX wieku.
Zrozumienie industrializacji substytucyjnej (ISI)
Głównym celem wdrożonej teorii industrializacji substytucyjnej jest ochrona, wzmocnienie i rozwój lokalnego przemysłu przy użyciu różnych taktyk, w tym taryf, kontyngentów importowych i subsydiowanych pożyczek rządowych. Kraje wdrażające tę teorię starają się zabezpieczyć kanały produkcyjne dla każdego etapu rozwoju produktu.
ISI stoi w bezpośredniej sprzeczności z koncepcją przewagi komparatywnej, która występuje wtedy, gdy kraje specjalizują się w produkcji dóbr po niższych kosztach alternatywnych i eksportują je.
Historia teorii Import Substitution Industrialization (ISI)
ISI odnosi się do polityki ekonomii rozwoju w XX wieku. Jednak sama teoria była propagowana od XVIII wieku i była wspierana przez ekonomistów takich jak Alexander Hamilton i Friedrich List.
Kraje początkowo wdrażały politykę ISI na globalnym południu (Ameryka Łacińska, Afryka i część Azji), gdzie intencją było rozwijanie samowystarczalności poprzez tworzenie rynku wewnętrznego w każdym kraju. Sukces polityki ISI został ułatwiony przez subsydiowanie ważnych gałęzi przemysłu, takich jak energetyka i rolnictwo, oraz zachęcanie do nacjonalizacji i protekcjonistycznej polityki handlowej.
Niemniej jednak, kraje rozwijające się powoli zaczęły odrzucać ISI w latach 80-tych i 90-tych po powstaniu globalnej liberalizacji napędzanej przez rynek, koncepcji opartej na programach dostosowania strukturalnego Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego.
Teoria industrializacji zastępującej import (ISI)
Teoria ISI opiera się na grupie polityk rozwojowych. Podstawę tej teorii stanowią: argument z przemysłu niemowlęcego, teza Singera-Prebischa oraz ekonomia keynesowska. Z tych perspektyw ekonomicznych można wyprowadzić grupę praktyk: działająca polityka przemysłowa, która subsydiuje i organizuje produkcję strategicznych substytutów, bariery handlowe, takie jak taryfy, przewartościowana waluta, która pomaga producentom w imporcie towarów, oraz brak wsparcia dla bezpośrednich inwestycji zagranicznych.
Powiązana i spleciona z ISI jest szkoła ekonomii strukturalistycznej. Konceptualizowana w pracach idealistycznych ekonomistów i finansistów, takich jak Hans Singer, Celso Furtado i Octavio Paz, szkoła ta podkreśla znaczenie uwzględniania strukturalnych cech kraju lub społeczeństwa w analizie ekonomicznej. To znaczy, polityczne, społeczne i inne czynniki instytucjonalne.
Krytyczna cecha jest zależny związek, że kraje wschodzące często mają z rozwiniętych narodów. Strukturalistyczne teorie ekonomiczne zyskały jeszcze większą popularność dzięki Komisji Gospodarczej ONZ dla Ameryki Łacińskiej (ECLA lub CEPAL, jej akronim w języku hiszpańskim). W rzeczywistości latynoamerykański strukturalizm stał się synonimem ery ISI, która rozkwitała w różnych krajach Ameryki Łacińskiej od lat 50. do lat 80.
Real World Example of Import Substitution Industrialization (ISI)
Ta era rozpoczęła się wraz z utworzeniem ECLA w 1950 roku, z argentyńskim bankierem centralnym Raulem Prebischem jako jej sekretarzem wykonawczym. Prebisch nakreślił w raporcie interpretację rozwijającego się przejścia Ameryki Łacińskiej od pierwotnego wzrostu opartego na eksporcie do wewnętrznie zorientowanego rozwoju miejsko-przemysłowego. Raport ten stał się „dokumentem założycielskim latynoamerykańskiego strukturalizmu” (cytując jedną z prac naukowych) i wirtualnym podręcznikiem industrializacji opartej na substytucji importu.
Zainspirowana wezwaniem Prebischa do walki, większość krajów Ameryki Łacińskiej przeszła przez jakąś formę ISI w następnych latach. Rozszerzyły one produkcję nietrwałych dóbr konsumpcyjnych, takich jak żywność i napoje, a następnie rozszerzyły ją na dobra trwałe, takie jak samochody i urządzenia. Niektóre kraje, takie jak Argentyna, Brazylia i Meksyk, nawet rozwinęły krajową produkcję bardziej zaawansowanych produktów przemysłowych, takich jak maszyny, elektronika i samoloty.
Ale choć udane na kilka sposobów, wdrożenie ISI doprowadziło do wysokiej inflacji i innych problemów gospodarczych. Kiedy te nasiliły się przez stagnację i kryzysy zadłużenia zagranicznego w latach 70-tych, wiele krajów Ameryki Łacińskiej starało się o pożyczki z MFW i Banku Światowego. Pod naciskiem tych instytucji, kraje te musiały porzucić protekcjonistyczną politykę ISI i otworzyć swoje rynki na wolny handel.