Mieszkańcy Guamu otrzymali odszkodowanie za okrucieństwa II wojny światowej dziesiątki lat później

HAGATÑA, Guam – Dla Antoniny Palomo Cross okupacja Guamu przez Japonię rozpoczęła się od terroru w kościele. Siedmioletnia wówczas Antonina uczestniczyła wraz z rodziną w katolickich nabożeństwach, kiedy w 1941 roku rozpoczęła się inwazja, która wywołała wybuchy bomb, syreny i krzyki.

Skończyło się to tym, że jej rodzina poddała swój dom i w końcu niosła martwe ciało jej niedożywionej siostry w przymusowym marszu do obozu koncentracyjnego.

Wypłaty w wysokości od $10,000 do $25,000 – federalne pieniądze podatkowe normalnie zarezerwowane dla kasy Guam – zostaną dokonane na rzecz tych, którzy przeszli przez pracę przymusową lub internowanie, doznali poważnych obrażeń lub gwałtu, lub stracili bliskich podczas prawie trzyletniej okupacji terytorium USA. Traktat pokojowy z 1951 roku zwolnił Japonię z obowiązku wypłacenia reparacji Guamowi.

„Cieszę się, że to dostanę” – powiedziała Cross po niedawnym spotkaniu w nowo otwartym biurze roszczeń wojennych w centrum Guam, gdzie zweryfikowała, że jej wypłata została zatwierdzona. Kwota nie została jeszcze ustalona, ale „każda drobnostka pomaga”, powiedziała.

Krzyż jest na emeryturze z lokalnej pracy rządu i opiera się na Social Security i jej emerytury, aby dostać się przez. Prababcia powiedziała, że pieniądze z roszczeń wojennych przydadzą się dla takich jak ona – „starszych” w języku rdzennych mieszkańców Guamu – Chamorro.

Stany Zjednoczone, które po raz pierwszy zdobyły Guam podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej, miały niewielki kontyngent wojsk na wyspie, gdy Japonia dokonała inwazji w tym samym grudniowym dniu, w którym zaatakowała Pearl Harbor. Wielu z nich dostało się do niewoli lub zostało zabitych.

×

Jednak najbardziej dotknięci okupacją byli Chamorro, którzy cierpieli z powodu internowania, tortur, gwałtów i ścięć. Szacuje się, że ponad 1100 osób zginęło podczas okupacji.

Dla rodziny Crossa, oznaczało to bycie zmuszonym z ich domu w Hagatña, stolicy, do ich wiejskiej farmy około 5 mil (8.1 km) dalej przed wysłaniem do obozu koncentracyjnego w 1944 roku. Mieszkając na farmie, Cross pamięta, jak chowała się przed obcymi żołnierzami, idąc do swojej japońskiej szkoły, gdzie była zmuszona uczyć się języka japońskiego i kłaniać się w kierunku Japonii wraz z kolegami z klasy.

Jej siostra była wśród nieznanej liczby dzieci Chamorro, które zmarły z niedożywienia podczas okupacji, która zakończyła się, gdy Stany Zjednoczone powróciły i zmusiły Japończyków do poddania się w krwawej bitwie.

Otrzymanie odszkodowania teraz jest słodko-gorzki moment, który kończy dziesięciolecia wysiłków politycznych przez Guam nie głosujących delegatów Izby Stanów Zjednoczonych, aby przekonać Kongres, że ludzie Guam zasługują na uznanie za ich cierpienia pod japońską okupacją.

„W czasie, gdy ludzie Chamorro doświadczali tego, istniało poczucie opuszczenia przez USA, i ten sentyment nie zniknął”, powiedział były kongresman Guam Robert Underwood.

Prezydent Barack Obama podpisał środek roszczeń wojennych Guam w 2016 roku. Zapewnia on 10 000 $ tym, którzy przeszli przymusowe marsze lub internowanie, lub musieli uciec przed internowaniem; 12 000 $ tym, którzy doświadczyli pracy przymusowej lub uszkodzenia ciała; 15 000 $ osobom, które zostały poważnie ranne lub zgwałcone; i 25 000 $ dzieciom, małżonkom i niektórym rodzicom osób zabitych podczas okupacji.

Wielu z nich mówi, że czują się winni otrzymując odszkodowanie, podczas gdy ich rodzice i rodzeństwo, którzy zginęli, nie otrzymali go.

Judith Perez, 76, była tylko dzieckiem podczas wojny i powiedziała, że wahała się, czy złożyć wniosek o odszkodowanie. Płacząc powiedziała, że czek powinien trafić do jej rodziców, którzy już dawno nie żyją.

„Wspaniale jest mieć pieniądze, ale ludzie, którzy bardziej na nie zasługują to ci, którzy naprawdę cierpieli fizycznie i psychicznie, ale ich już nie ma,” powiedziała.

Ustawa z 1945 roku dała mieszkańcom Guamu krótki czas na ubieganie się o pieniądze za straty wojenne, ale większość z 8 milionów dolarów wypłat dotyczyła strat materialnych, a nie śmierci i obrażeń. Guam został również pominięty w późniejszym ustawodawstwie, które zapewniało odszkodowania dla obywateli amerykańskich i innych osób, które zostały schwytane przez Japonię w czasie wojny.

W 2004 roku federalna Komisja Rewizyjna ds. Roszczeń Wojennych Guamu stwierdziła, że Stany Zjednoczone miały moralny obowiązek zrekompensować Guamowi szkody wojenne, częściowo z powodu traktatu pokojowego z Japonią z 1951 roku.

Roszczenia mają być finansowane z tzw. Sekcji 30 pieniędzy, podatków federalnych, które są już umarzane do Guam i zazwyczaj dodawane do jego ogólnego funduszu. Program jest kompromisem po dekadach nieudanych prób uzyskania bardziej ekspansywnego odszkodowania wspieranego zarówno przez Kongres, jak i mieszkańców Guamu.

Jednak kongresmen Guam Michael San Nicolas powiedział, że prawo, które stworzyło program roszczeń wojennych brakowało języka potrzebne do umożliwienia Skarb Państwa USA do wydania funduszy. Jego projekt ustawy, aby naprawić ten błąd przeszedł Senat w tym miesiącu i jest skierowany do Izby.

Zamiast czekać i ryzykować, że więcej osób, które przeżyły wojnę, umrze przed otrzymaniem czeków, politycy z Guam postanowili rozpocząć wydawanie płatności przy użyciu lokalnych pieniędzy przeznaczonych na Medicaid.

Krystal Paco-San Agustin, rzeczniczka Guam Gov. Lourdes Leon Guerrero, powiedziała, że rząd spodziewa się zwrotu środków z Sekcji 30 po przejściu ustawy San Nicolas.

„To niewielka kwota, i to na pewno w żaden sposób nie wystarczy, aby cofnąć ból przeszłości, ale jest to znak naszego szacunku, naszego podziwu i naszej miłości do nich,” Paco powiedział.

Emocje były mieszane w biurze roszczeń wojennych, ponieważ dziesiątki ustawiły się w kolejce wcześniej w tym miesiącu, kilka z laskami, chodzikami i wózkami inwalidzkimi.

Jesus Meno San Nicolas, 86, wspomina swoją siostrę ukrywającą się na drzewie, aby uciec przed żołnierzami szukającymi kobiet do zgwałcenia.

Jako 8-latek został zmuszony do pracy sześć dni w tygodniu na polach ryżowych, przechodząc codziennie ponad 2 mile (3,2 km) w każdą stronę. Pomagał również w uprawie kapusty, rzodkiewki i innych produktów spożywczych dla Japończyków.

Jego bracia musieli pracować na lotnisku. Pewnego razu japoński żołnierz kazał mu wyjść z domu, aby mógł zgwałcić krewną. Meno San Nicolas do dziś pamięta jej krzyki.

Prawie nie złożył pozwu.

„To nie jest warte pieniędzy, co oni robią z nami w rodzinie”, powiedział, jego głos pękał z emocji.