Kiedy w 1798 r. kwakier z Filadelfii o nazwisku Logan udał się na własną rękę do Paryża, aby podjąć negocjacje z rządem francuskim w celu uniknięcia wojny między Francją a Stanami Zjednoczonymi, jego przedsięwzięcie pobudziło Kongres do uchwalenia „Ustawy o zapobieganiu uzurpacji funkcji wykonawczych „660 , która, „bardziej honorowana w naruszaniu niż przestrzeganiu”, nadal przetrwała w księgach ustaw.661 W następnym roku John Marshall, wówczas członek Izby Reprezentantów, bronił prezydenta Johna Adamsa za wydanie Wielkiej Brytanii zbiega przed wymiarem sprawiedliwości na mocy 27. artykułu Traktatu Jaya, zamiast pozostawić tę sprawę sądom. Powiedział on: „Prezydent jest jedynym organem narodu w jego stosunkach zewnętrznych i jego jedynym przedstawicielem wobec obcych narodów. W konsekwencji, żądanie obcego narodu może być skierowane tylko do niego. Posiada on całą władzę wykonawczą. On posiada i kieruje siłą narodu. W konsekwencji każda czynność, która ma być wykonana przez siły narodu, musi być wykonana za jego pośrednictwem „662 Dziewięćdziesiąt dziewięć lat później senacki Komitet Stosunków Zagranicznych miał okazję powtórzyć doktrynę Marshalla z rozwinięciem663
.