Stawka zachorowalności, w epidemiologii, odsetek osób, które zachorowały na daną chorobę (lub które na nią umarły) w populacji początkowo wolnej od tej choroby. Termin współczynnik ataku jest czasami używany zamiennie z terminem proporcja zachorowań. Współczynniki zachorowalności są zazwyczaj wykorzystywane w badaniach ostrych wybuchów choroby, gdzie mogą pomóc w identyfikacji narażenia, które przyczyniło się do choroby (np. spożycie określonego pokarmu). Wskaźnik ataku jest obliczany jako liczba osób, które zachorowały podzielona przez liczbę osób zagrożonych chorobą.
Aby obliczyć wskaźnik zachorowań, należy najpierw opracować definicję przypadku lub zestaw kryteriów definiujących interesującą nas chorobę. Definicje przypadku mogą być oparte na konstelacji objawów klinicznych (np. gorączka z wymiotami lub biegunką) lub na serologii (np. obecność przeciwciał dla czynnika etiologicznego). Liczba osób, które spełniają definicję przypadku jest reprezentowana w liczniku wskaźnika ataku. Mianownikiem wskaźnika ataku jest liczba osób, które są narażone na ryzyko zachorowania. Osoby z grupy ryzyka to osoby, które miały okazję być narażone na chorobę – na przykład wszystkie osoby, które zjadły określony produkt spożywczy.
Czas, w którym zbierane są liczby przypadków jest określony przez specyfikę ogniska (np. te osoby, u których wystąpiły określone objawy w określonym czasie po zdarzeniu). Okres, w którym pojawiają się nowe przypadki, może być wskazówką do identyfikacji czynnika sprawczego. Ponadto przeprowadza się wywiady z osobami, które zachorowały lub nie zachorowały, w celu określenia ich narażenia, a następnie oblicza się wskaźniki zachorowań dla osób, które były lub nie były narażone. Określenie ekspozycji na czynnik sprawczy może być niemożliwe tylko na podstawie wskaźników ataków specyficznych dla ekspozycji, ponieważ wielu uczestników badania będzie narażonych na wiele potencjalnych czynników. Względny wskaźnik ataków musi być obliczony dla każdego narażenia.
.