„Wydaje mi się, że taksydermia jest obiecującym trzecim sposobem na pochówek lub kremację. Mógłbyś zatrzymać wszystkich swoich drogich przy sobie”. HG Wells, Triumphs of a Taxidermist (1894)
Niestety, był to jeden z pomysłów Wellsa, który nie okazał się proroczy. Pomimo popularności taksydermii w wiktoriańskim domu, wypychanie ludzkich istot stanowi nierozwiązywalny problem techniczny i etyczny. Modele woskowe, balsamowanie, a ostatnio technika plastynacji, widoczna w pokazach sekcji zwłok Guntera Von Hagena, okazały się bardziej praktycznymi metodami konserwacji i eksponowania ludzkich zwłok.
Jednakże dr Pat Morris zdołał odnaleźć siedem przykładów istot ludzkich, które zostały wypchane, a w swoim wykładzie omówi historię tej nietypowej formy sztuki. Niektóre z tych okazów były sługami, których panowie chcieli je zachować, aby mogły pozostać pośmiertnie w obecności, podczas gdy inne były dziwadłami cyrkowymi, których właściciele chcieli być w stanie nadal zarabiać na wystawianiu ich nawet po ich śmierci.
Dr Pat Morris
Pat Morris jest biologiem, a wcześniej starszym wykładowcą zoologii w Royal Holloway, University of London. Jest autorem dwudziestu książek o historii naturalnej i taksydermii oraz opublikował ponad 150 prac naukowych i artykułów w czasopismach dotyczących historii naturalnej. Jako były doradca techniczny w muzeum Waltera Pottera w Bramber napisał „Walter Potter and His Museum of Curious Taxidermy”, unikalny zapis tej obecnie niestety rozproszonej kolekcji.
.