When ICU Delirium Leads To Symptoms Of Dementia After Discharge

Lekarze stopniowo uświadamiali sobie, że u ludzi, którzy przeżyli poważne starcie ze śmiercią na oddziale intensywnej terapii, prawdopodobnie rozwiną się potencjalnie poważne problemy z pamięcią i procesami myślenia.

Ta demencja, efekt uboczny intensywnej opieki medycznej, może być trwała. I dotyka aż połowę wszystkich ludzi, którzy są pędzeni na OIOM po nagłych wypadkach medycznych. Biorąc pod uwagę, że 5,7 miliona Amerykanów trafia co roku na intensywną terapię, jest to poważny problem, który do niedawna był słabo doceniany przez opiekunów medycznych.

Przypomnij, na przykład, historię Richarda Langforda, emerytowanego pastora w wieku 60 lat, który mieszka z matką w East Nashville. 10 lat temu poszedł do szpitala na operację kolana, „ponieważ grałem w tenisa z 85-latkiem, a on pobił mi tyłek” – mówi Langford z uśmiechem. „Więc chciałem mieć świeże kolana, aby pomóc mi grać lepiej.”

Ale po tej rutynowej operacji kolana, Langford rozwinął poważną infekcję płuc, która wysłała go na oddział intensywnej terapii. Miał sepsę, stan zagrażający życiu, czasami nazywany zatruciem krwi. W przypadku sepsy, organizm przesadnie reaguje na infekcję; może to prowadzić do spadku ciśnienia krwi, niewydolności wielu organów i często śmierci.

Podczas czterotygodniowego pobytu w szpitalu i rehabilitacji, która nastąpiła później, Langford cierpiał na długie okresy delirium. To stan zamętu myślowego, dezorientacji, a nawet czasami halucynacji u niektórych pacjentów. Wszystko, co Langford pamięta, to wrażenie doświadczenia bliskiego śmierci.

„Widziałem zieloną trawę”, mówi Langford, „i widziałem, po drugiej stronie rzeki, wyglądało to tak, jakby był tam Eliasz”, prorok, którego cuda obejmowały zmartwychwstanie.

Jego matka Leta mówi, że w pewnym momencie członkowie personelu szpitala byli tak pewni, że umrze w ciągu nocy, że nawet nie zawracali sobie głowy przekazywaniem jego karty medycznej dziennej zmianie.

„Zadziwiająca jest jego rozmowa z nami – i jego świadomość tego, co mówimy – a mimo to nie wie lub nie pamięta nic z tego” – mówi.

Niemal dekadę później, Richard Langford mówi, że nadal walczy, aby wypracować sobie drogę z gąszczu deficytów, które są fizyczne, emocjonalne i poznawcze. Chociaż nadal prenumeruje The New Yorker i pozostaje aktywny w sprawach politycznych, okresowo czuje się jak zagubiony w tym, co wygląda i wydaje mu się – przynajmniej w tych momentach – ogromnym lasem wewnątrz jego umysłu.

„Woda jest duża, są wodospady, a wokół są wszelkiego rodzaju zwierzęta”, mówi. „Ten las jakby mnie otacza, a ja nie mogę się z niego wydostać. Nie wiem, jak się wydostać.”

Langford jest również zdezorientowany i rozproszony – zagubiony w myślach i traci kontrolę nad podstawowymi zadaniami, takimi jak kiedy wziąć leki, które przepisano mu w celu leczenia choroby serca i innych utrzymujących się problemów zdrowotnych. Jego 89-letnia matka musi teraz pomagać mu z jego harmonogramem leków.

Neuropsycholog James Jackson, z Vanderbilt ICU Delirium and Cognitive Impairment Study Group, mówi, że te problemy poznawcze są wynikiem walki Langforda z delirium w szpitalu. Vanderbilt Medical Center ma teraz klinikę, która jest pionierem w wysiłkach, aby zrozumieć i leczyć tego rodzaju przypadki.

„To ogromny problem”, mówi dr E. Wesley Ely, specjalista intensywnej terapii, który kieruje tym wysiłkiem. Mówi, że syndrom po OIOM – zespół objawów poznawczych, które mogą obejmować lęk, depresję i zespół stresu pourazowego, a także delirium – dotyka od 30 do 50 procent wszystkich pacjentów, którzy trafiają na OIOM z powodu nagłego wypadku medycznego. To jest w tym młodszych pacjentów, którzy nie mieli wcześniejszych wyzwań psychicznych. A u niektórych z tych pacjentów, demencja wkrótce następuje.

„Masz kogoś przychodzącego na oddział intensywnej terapii z wcześniej bardzo dobrze pracującym mózgiem, a oni opuszczają opiekę krytyczną, nie będąc w stanie prowadzić dobrej rozmowy”, mówi Ely. „Nie potrafią wyważyć książeczki czekowej, nie potrafią znaleźć imion ludzi na przyjęciu i są bardzo zakłopotani, więc zaczynają się izolować społecznie. Nasi pacjenci mówią nam, jaką niedolą jest ta forma demencji.”

Ely śledzi swoich pacjentów od ponad dekady poprzez badania naukowe, takie jak badanie BRAIN-ICU. On mówi, że około jedna trzecia pacjentów, którzy mają problemy poznawcze po ich pobytu na OIOM-ie w pełni odzyskać, inny trzeci pobyt o tym samym po ich demencji ustawia w, a trzeci nadal iść downhill.

Dla wielu, szkody dla przetwarzania umysłowego jest podobny do tego, co widać z urazu mózgu, w stanie zwanym łagodne zaburzenia poznawcze – lub nawet z chorobą Alzheimera.

Badacze nie wiedzą jeszcze, jak mózg zmienia się, aby dać początek tym objawom lub jak przedłużone delirium prowadzi do tego uszkodzenia mózgu; Ely rozpoczyna duże badanie, aby pomóc wyrwać niektóre z tych mechanizmów. Jakie części mózgu są dotknięte i jak uszkodzenia różnią się od tych spowodowanych przez inne formy demencji, takie jak choroba Alzheimera? Jeden pomysł będzie on zbadać, czy małe skrzepy krwi może być tworzenie w mózgu i odgrywa rolę długoterminowego damage.

W międzyczasie, Ely mówi, jedna rzecz, lekarze traktujący tych pacjentów z nagłą demencją są pewni, że ich problemy psychiczne są związane ze stopniem delirium doświadczają podczas gdy w ICU.

„Każdy dzień jesteś delirious masz około 35 procent zwiększonego ryzyka tej demencji,” mówi. „Więc jeśli zrobisz matematykę na tym – trzy dni delirium, masz prawie pewność, że będziesz miał jakieś elementy demencji.”

A problemy nie zatrzymują się tam.

„Niestety wielu z tych pacjentów i członków ich rodzin ma depresję, lęk, zespół stresu pourazowego i zaburzenia funkcji poznawczych”, mówi Joanna Stollings, farmaceuta kliniczny i członek zespołu interdyscyplinarnego, który obsługuje klinikę.

Ale jest trochę dobrych wiadomości dla pacjentów, którzy szukają pomocy: Wiele z tych innych warunków są uleczalne, Stollings mówi – zwłaszcza lęku i depresji.

Ludzie mogą znaleźć pomoc z terapii rozmowy, Stolling mówi, i „czasami, jeśli jest to właściwe, możemy umieścić je na leki, które mogą pomóc z tym, jak również.”

Jackson, neuropsycholog w klinice, mówi, że rehabilitacja dla tych pacjentów może przypominać terapię przepisywaną ludziom po udarze.

„Nawet jeśli ci pacjenci nie zostali uderzeni w głowę młotkiem, nie spadli z drabiny, pod wieloma względami to, na co cierpią ludzie, jest rzeczywiście urazem mózgu”, mówi. „Droga urazu jest po prostu trochę inna.”

Klinika Vanderbilt bada różne ćwiczenia trenujące mózg, aby pomóc ludziom odzyskać.

„Byłoby miło, gdyby poprawiły się wyniki testów”, mówi Jackson. „Ale większą kwestią jest to, czy to czyni ich bardziej sprawnymi w powrocie do pracy? Albo czy są w stanie zrównoważyć ich książeczkę czekową? Czy jeżdżą bez wypadków?” On stara się odpowiedzieć na te pytania w swoich badaniach.

Still, uzyskanie pomocy do wszystkich, którzy mogą z niej korzystać pozostaje wyzwaniem. Na przykład klinika Vanderbilta nie ma możliwości, aby objąć opieką każdego, kto został wypisany z oddziałów intensywnej terapii centrum medycznego – a w kraju jest bardzo niewiele takich wyspecjalizowanych ośrodków.

Vanderbilt pracuje teraz nad stworzeniem sieci takich klinik w całych Stanach Zjednoczonych.

Langford mówi, że wsparcie, jakie otrzymał w klinice po OIOM-ie, pomogło mu stopniowo odzyskać niektóre z jego wcześniejszych umiejętności i zwyczajów. Dzień przed moją wizytą był zadowolony, że udało mu się osobiście zagłosować w lokalnych wyborach.

„Byłem w stanie wsiąść do samochodu, pojechać do naszego małego okręgu wyborczego, który jest może pół mili, i mogłem wrócić”, mówi. „Las zrobił się trochę mniejszy.”

Jego matka, Leta, wie, że wciąż są wyzwania przed nami, ale jej wiara utrzymuje ją silną.

„Ty jesteś tu dzisiaj, ja jestem tu dzisiaj”, mówi swojemu synowi. „Więc cieszmy się dniem dzisiejszym. A jutro – samo się o siebie zatroszczy.”

Z Richardem Harrisem można się skontaktować pod adresem [email protected].

.