Identyfikacja
Albertosaurus sarcophagus był dużym tyranozaurem z późnej kredy zachodniej części Ameryki Północnej. Ten zaciekły, mięsożerny dinozaur był krótszy i lżejszy od Tyrannosaurus rex i należy do innej podrodziny, Albertosaurinae, wraz z Gorgosaurus.
Szkielet Albertosaurus – podobnie jak innych albertozaurynów – różni się od szkieletów tyranozaurów takich jak T. rex krótszą, niższą czaszką, krótszymi kośćmi biodrowymi (ilia) i proporcjonalnie dłuższymi dolnymi kośćmi kończyn tylnych (tibiae, metatarsals i kości palców).
Podobnie jak inne tyranozauryny, chodził na dwóch potężnych nogach i miał dużą głowę – jego czaszka dorastała do około metra długości. Miał dwupalczaste dłonie na krótkich ramionach i długi ogon, który zapewniał mu równowagę i możliwość szybkiego skręcania. Dolna szczęka Albertosaurus miała 14-16 zębów; górna 17-19 zębów. Albertosaurus miał też charakterystyczny krótki kostny grzebień nad oczami, który mógł być jaskrawo ubarwiony i używany do przyciągania partnera.
Liczba gatunków Albertosaurus jest dyskusyjna. Niektórzy naukowcy uważają, że Gorgosaurus libratus powinien zostać przemianowany na Albertosaurus libratus. Gatunek nazwany w 1928 roku, A. arctunguis, został od tego czasu uznany za młodego A. sarcophagus.
Siedlisko
Albertosaurus żył w bujnym, silnie porośniętym roślinnością środowisku półtropikalnym 70-74 mln lat temu w późnej kredzie w Kanadzie. Większość skamieniałych szczątków pochodzi z regionu, który był niegdyś terenem zalewowym wspierającym dużą różnorodność życia zwierzęcego, w tym inne dinozaury, takie jak hadrozaury, ceratopsy i ornitomimidy.
Dystrybucja
Pierwsze skamieniałości Albertosaurus sarcophagus znaleziono w Albercie w Kanadzie w 1884 roku. Wszystkie pozytywnie zidentyfikowane szczątki Albertosaurus sarcophagus zostały wydobyte z Alberty, ale skamieniałości odnotowano także z amerykańskich stanów Montana i Wyoming. Ich identyfikacja jest dyskusyjna i mogą one być nawet nienazwanym gatunkiem.
Pokarm i dieta
Albertosaurus miał ostre zęby typowe dla współczesnych mięsożerców. Posiadały one również ząbkowania na co najmniej jednej krawędzi zęba, które pomagały przecinać ciało i kości poprzez działanie typu „chwytaj i rozrywaj”. Umiarkowane rozmiary ich ciała sugerują, że mogły być zdolne do polowania zarówno z zasadzki, jak i w maratonie – teoria ta pasuje do ich środowiska, które było mniej gęsto porośnięte roślinnością niż środowisko podobnych gatunków. Mogły osiągać prędkość do 30 km/h podczas pościgu za ofiarą. Ich ogon mógł być wykorzystywany do zmiany kierunku pod wpływem prędkości.
Albertosaurus był w stanie rozprawić się z ofiarami o równych lub większych rozmiarach ciała. Sugeruje się, że prawdopodobnie atakowały techniką „ugryźć i pokroić”, zamiast dążyć do całkowitego zabicia. Mogło im to pomóc w żerowaniu na dużych zauropodach. Teoria ta jest poparta możliwymi dowodami polowań stadnych – w jednym z miejsc znaleziono razem ponad 20 osobników, które najwyraźniej zginęły w tym samym czasie.