Oblężenie Calais, (4 września 1346-4 sierpnia 1347). Po wspaniałym zwycięstwie w bitwie pod Crécy, Edward III pomaszerował na północ i oblegał Calais, najbliższy Anglii port, położony naprzeciwko Dover, gdzie kanał La Manche jest najwęższy. Oblężenie trwało prawie rok i choć było to angielskie zwycięstwo, obie strony były wyczerpane. Wkrótce ogłoszono rozejm w długotrwałej wojnie stuletniej, która miała trwać przez osiem lat.
© Hemera/Thinkstock
Po wylądowaniu we Francji latem 1346 r. Edward odesłał swoją flotę do domu. Potrzebował więc bezpiecznego portu, z którego mógłby otrzymywać świeże zaopatrzenie i posiłki. Calais było idealne. Miasto otoczone było murami i podwójną fosą oraz posiadało cytadelę. Jego położenie nad kanałem La Manche oznaczało, że po zdobyciu miasto mogło być z łatwością zaopatrywane i bronione przez angielskie statki. Armia Edwarda liczyła około 34 000 ludzi, ale taka siła była niewystarczająca, by przebić się przez obronę miasta. Anglicy mieli również dwadzieścia armat, ale te prymitywne urządzenia nie wywarły żadnego wrażenia na murach miasta, pomimo wielu prób ich naruszenia.
Na początku panował impas, ponieważ Francuzom nie udało się przechwycić angielskich linii zaopatrzenia, a Anglikom nie udało się powstrzymać francuskich żeglarzy przywożących nowe zapasy. Do lutego 1347 roku Edwardowi udało się zapobiec dostawom do Calais drogą morską i okopał się na długie oblężenie, głodząc 8000 obywateli do poddania się. Zapasy słodkiej wody i żywności zostały zredukowane niemal do zera, a obywatele musieli żywić się robactwem i ekskrementami. Poddanie zostało zasygnalizowane 1 sierpnia, ale aby oszczędzić mieszkańców miasta, Edward nalegał na złożenie w ofierze sześciu przywódców miasta. Jak przedstawiono w słynnej rzeźbie Rodina, sześciu wychudzonych mieszczan (przywódców), „z gołymi głowami i stopami, ze sznurami na szyjach, z kluczami miasta i zamku w rękach”, ofiarowało się angielskiemu królowi, aby ich współobywatele mogli żyć. Dopiero gdy ciężarna królowa Edwarda poprosiła o litość w ich imieniu, sześciu mieszczanom pozwolono żyć.
Poddanie się Francuzów i zwycięstwo Anglików było wielkim dobrodziejstwem dla Anglii w czasie wojny stuletniej, a miasto, jako kolonia angielska, okazało się doskonałą bazą wojskową we Francji. Jednak finanse Edwarda legły w gruzach, a czarna śmierć zabiła wielu żołnierzy, co doprowadziło do podpisania pospiesznego rozejmu z Francuzami. Miasto zostało zaludnione przez angielskich osadników i kupców i pozostało w angielskich rękach do 1588 roku.
Straty: Nieznane.
.