Laat de spelen beginnen (Che la festa cominci) is de nieuwste roman van de Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti. Hij is waarschijnlijk het best bekend van Io non ho paura (Ik ben niet bang), de roman uit 2001 die in 2003 werd verfilmd.
Laat de spelen beginnen is een vrij brede satire op de hedendaagse Romeinse samenleving en is op het nippertje onderhoudend, maar het lijdt onder een minder dan perfecte vertaling en bewerking. Naast enkele vrij rudimentaire redactionele fouten, voelt de idiomatische vertaling niet helemaal goed aan. Het is ook nogal lukraak met de vertaling van Italiaanse voedselnamen. Terwijl het tevreden is om naar supplì te verwijzen als supplì, lijkt het vastberaden cornetto te vertalen als croissant.
Een cornetto (“kleine hoorn”) is geen croissant (Frans voor “halve maan”). Het is ook geen ijsje. Het is een Italiaans familielid van de croissant, waarschijnlijk met dezelfde oorsprong, maar vandaag de dag een apart product. Natuurlijk lijken ze op elkaar, maar ze zijn net iets anders.
Niemand is het eens over de oorsprong van het halvemaanvormige gebakje, maar een hardnekkig verhaal (of mythe) is dat het in Oostenrijk werd uitgevonden om de nederlaag te herdenken van de Ottomanen, die de stad in 1683 belegerden. Wikipedia geeft meer achtergrond. Wat ook de oorsprong van het gebak is (andere variabelen zijn chiffel en kipfel), sinds zijn geboorte zijn de regionale en nationale versies uit elkaar gegroeid.
Ontbijtgebak
Zowel de croissant als de cornetto zijn ontbijtgebak. Het typische ontbijt dat ik in Rome dag in dag uit zie genuttigd worden is een koffie – een eenvoudige caffè (espresso) of cappucino (in Rome vaak gewoon cappuccio genoemd) – met een cornetto, meestal gewoon een cornetto semplice (“eenvoudig”, d.w.z. gewoon).
Veel cafés bieden een grote selectie van verschillende ontbijt gebakjes, of lieviti (letterlijk “gisteds” of “risens”, wat betekent gebak gemaakt met een gistdeeg) en als het mogelijk is krijg ik een saccottino al cioccolato. In het Italiaans is een sacco een zakje, dus dit is letterlijk een “zakje met chocolade”. En ja, het lijkt sterk op een ander Frans – of Weens – gebakje: de pain au chocolat, bij veel onwetenden bekend als een “chocoladecroissant” . Jongens, het heeft geen halvemaanvorm, dus hoe kan het dan een croissant zijn?
De cornetto semplice wordt blijkbaar ook cornetto vuoto (“leeg”) genoemd, om het af te zetten tegen verschillende soorten cornetti ripieni (“gevuld”). Hiertoe behoren cornetto alla crema (met vla), alla marmellata (met jam, marmelade of andere conserven), al miele (met honing; deze wordt vaak gemaakt met een integrale, volkoren, deeg), en cornetto al cioccolato. Dit laatste is een echte cornetto die meestal gevuld is met dat verachtelijke bruine plantaardige-olieproduct dat zo geliefd is bij Italianen, Nutella.
Het (subtiele) verschil
De Fransen zijn niet echt weg van al deze gevulde variabelen, behalve die met amandelspijs, maar het grootste verschil tussen cornetti en croissant is de laminering.
Een echte croissant moet met boter worden gemaakt, en moet herhaaldelijk worden gevouwen en gerold, om een laminering te krijgen waarbij het gerolde deeg verschillende dunne laagjes vet bevat. Wanneer de croissant wordt gebakken, wordt het water in het deeg omgezet in stoom, maar deze wordt ingesloten door het vet, waardoor druk ontstaat en het deeg tussen de lagen opstijgt. Het resulterende gebak moet, als het goed gedaan is, knapperig en schilferig zijn, met een smaak van boter maar zonder vettigheid.
Een cornetto daarentegen is niet zo ijverig gelamineerd, en kan zelfs gemaakt worden met reuzel in plaats van boter. Het deeg bevat ook meer suiker. Het resultaat is een gebakje dat net een stuk zoeter is dan een echte Franse croissant, en een meer verrijkte brood- of cake-achtige textuur kan hebben, meer zoals een Franse brioche. Sommige cornetti zijn zeer schilferig en als croissants, maar vele anderen zijn meer cakeachtig; er is veel variatie.
Inderdaad, cornetti worden soms brioche genoemd in sommige noordelijke delen van Italië, hoewel in Napels, Sicilië en delen van het zuiden met een historische Franse invloed, de naam brioche wordt gebruikt voor een gebakje meer zoals de Gallische versie. Maar dat is een ander verhaal.
Een paar cafés
Onze levensstijl brengt ons op dit moment regelmatig naar twee cafés voor cornetti in het weekend. Ik zeg niet dat ze de beste cornetti van Rome hebben – hoe zou ik dat kunnen, als ik niet in elk van de duizenden cafés en pasticceries in Rome cornetti had geproefd? – Maar het zijn plaatsen die we leuk vinden.
De eerste is Baylon, die we zijn gaan bezoeken omdat… nou ja, ik kan het me niet echt herinneren. Ze zijn zo chagrijnig en onvriendelijk dat zelfs nu we er al twee jaar komen, slechts één van het personeel ons erkent. De Ricardo Darin-lookalike is een bijzondere zuurpruim. In tegenstelling tot veel meer traditionele Romeinse cafés is er wel ruimte om te zitten en Wi-Fi. En, in tegenstelling tot veel plaatsen in het toeristische centrum van Trastevere, vragen ze geen idiote prijzen.
Dus we blijven teruggaan – deels voor de ruimte, deels omdat we onze wekelijkse Engelstalige zaterdagochtendkrant vlakbij kunnen halen, en deels omdat ze een geweldige selectie lieviti hebben. Blijkbaar was het vroeger een plaatselijke pasticceria (banketbakkerij), dus ze hebben tenminste hun eigen keuken om te bakken.
Onze zondagroutine daarentegen is ontstaan doordat we vroeger elke week naar de boerenmarkt in Testaccio’s Ex-Mattatoio gingen. Hoewel die nu helaas verder buiten de stad is verplaatst, is er tenminste een boerderijwinkel geopend bij de Ponte Testaccio, aan de kant van de rivier bij het Trastevere Station, waar we veel van dezelfde kwaliteit verse producten kunnen krijgen. Elke zondag is er ook de Porta Portese markt, met een enorme keuze aan prullaria, rommel en bric-a-brac.
Op onze route de heuvel af vanaf ons huis, via de enorm grote 19e-eeuwse, met onkruid besmeurde, met gebroken glas bezaaide, met graffiti bekladde Ugo Bassi-trap, gaan we naar Caffè Arabo aan de Viale di Trastevere. Dit is een meer traditioneel Romeins café, geen Wi-Fi of iets van die poncy onzin, maar het is nog steeds een beetje eigenzinnig. Bovendien herkennen een paar van de medewerkers ons niet alleen, maar zijn ze ook vriendelijk en lachen zelfs vriendelijk om mijn bestelling van een (hete) thee op een warme dag. “De Britten drinken thee in elk seizoen, bij elk weer,” haalde ik mijn schouders op.
Ze hebben geen keuken, dus hun cornetti zijn ingekocht, maar ze zijn niet slecht. En af en toe hebben ze zelfs saccottini al cioccolato om mijn verlangen naar chocolade te stillen.
Geen van beide plaatsen heeft echter croissants. Een paar Romeinse cafés hebben blijkbaar croissants in Franse stijl, maar die heb ik nog niet geproefd.
Natuurlijk heeft niet iedereen hier in Rome koffie met cornetto als ontbijt of als elfuurtje. Afgelopen zondag gingen we bij Arabo zitten, Fran bestelde een cappucino en cornetto, ik een spremuta d’arancia (vers geperst sinaasappelsap) en een saccattino al cioccolato – toen gingen er twee kerels naast ons zitten en bestelden bier. Het was 10.30 uur.
Info
Baylon Café
Via San Francesco A Ripa 151, 00153 Rome
bayloncafe.com
Caffè Arabo
Viale di Trastevere 20, 00152 Rome