Jhumpa Lahiri, roepnaam van Nilanjana Sudeshna Lahiri, (geboren 11 juli 1967, Londen, Engeland), in Engeland geboren Amerikaanse romanschrijfster en schrijfster van korte verhalen, wier werken de immigrantenervaring belichten, in het bijzonder die van Oost-Indiërs.
Lahiri werd geboren uit Bengaalse ouders uit Calcutta (nu Kolkata) – haar vader een universiteitsbibliothecaris en haar moeder een onderwijzeres – die naar Londen verhuisden en vervolgens naar de Verenigde Staten, waar ze zich vestigde in South Kingstown, Rhode Island, toen ze nog jong was. Haar ouders bleven niettemin gehecht aan hun Oost-Indische cultuur en vastbesloten hun kinderen op te voeden met ervaring van en trots op hun cultureel erfgoed. Lahiri werd aangemoedigd door haar leraren op de lagere school om haar familie bijnaam, Jhumpa, op school te behouden. Hoewel ze productief schreef tijdens haar voorschoolse jaren, omarmde ze het schrijversleven pas nadat ze afstudeerde (1989) met een B.A. in Engelse literatuur aan Barnard College en drie masters behaalde (in Engels, creatief schrijven, en vergelijkende literatuur en kunst) en een doctoraat (in Renaissance studies) aan Boston University in de jaren 1990.
Tijdens haar studie en kort daarna publiceerde Lahiri een aantal korte verhalen in tijdschriften als The New Yorker, Harvard Review, en Story Quarterly. Ze verzamelde een aantal van die verhalen in haar debuutbundel, Interpreter of Maladies (1999). De negen verhalen, waarvan sommige zich afspelen in Calcutta en andere aan de Amerikaanse oostkust, onderzoeken onderwerpen als de praktijk van gearrangeerde huwelijken, vervreemding, ontwrichting, en het verlies van cultuur en geven inzicht in de ervaringen van Indiase immigranten en in het leven van de Calcuttenaren. Interpreter of Maladies werd in 2000 bekroond met de Pulitzer Prize voor fictie en in 2000 met de PEN/Hemingway Award for Debut Fiction.
Lahiri waagde zich vervolgens aan een roman met The Namesake (2003; film 2006), een verhaal dat thema’s als persoonlijke identiteit en de conflicten die immigratie met zich meebrengt onderzoekt door de interne dynamiek van een Bengaalse familie in de Verenigde Staten te volgen. Ze keerde terug naar korte fictie in Unaccustomed Earth (2008), een bundel die ook de ervaring van immigratie als onderwerp heeft, evenals die van assimilatie in de Amerikaanse cultuur. Haar roman The Lowland (2013) verhaalt over de uiteenlopende wegen van twee Bengaalse broers. Het verhaal werd genomineerd voor zowel de Man Booker Prize als de National Book Award en leverde Lahiri de 2015 DSC Prize for South Asian Literature op, een prijs die in 2010 werd ingesteld door infrastructuurontwikkelaars DSC Limited om de prestaties van Zuid-Aziatische schrijvers te eren en “het bewustzijn van de Zuid-Aziatische cultuur over de hele wereld te vergroten.”
Lahiri kreeg in 2015 een National Humanities Medal 2014 uitgereikt door de Amerikaanse president Barack Obama. In datzelfde jaar publiceerde ze haar eerste in het Italiaans geschreven boek, In altre parole (In andere woorden), een meditatie over haar onderdompeling in een andere cultuur en taal. Lahiri bleef in het Italiaans schrijven, en in 2018 bracht ze de roman Dove mi trovo (“Where I Find Myself”) uit.