Norma to łaciński termin oznaczający „kwadrat”. Norma to reguła, która musi być przestrzegana i która pozwala na dostosowanie pewnych zachowań lub działań. W dziedzinie prawa, norma jest nakazem prawnym.
Na przykład: „Mandat, który Pan otrzymał, był dlatego, że jechał Pan z prędkością 120 kilometrów na godzinę na drodze, która z zasady dopuszcza maksymalną prędkość 110 kilometrów na godzinę”, „Proszę wybaczyć, ale tutaj nie wolno palić; jest to reguła zakładu”, „Ta instytucja ma zasady, które muszą być przestrzegane przez wszystkich jej członków, bez wyjątku”.
Normy prawne można podzielić na normy peremptoryjne (są niezależne od woli podmiotu, gdyż ten nie może zrezygnować z ich treści) i normy dyspozytywne (są dyspozytywne na podstawie zasady autonomii woli).
Dla językoznawstwa norma to zespół zwyczajowych użyć, które użytkownicy danego języka realizują w życiu codziennym. Niektórzy teoretycy zaproponowali inne definicje, uznając za normy zwykłe konstrukcje gramatyczne lub prototypowe realizacje fonetyki.
Norma jest również dość częstym rzeczownikiem rodzaju żeńskiego w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej. Argentyńska aktorka Norma Aleandro i hiszpańska aktorka Norma Duval są wśród osobistości publicznych, które noszą to imię.
Norma, w końcu, jest łacińska nazwa konstelacji znaleźć na półkuli południowej między Scorpius i Centaurus. The Carpenter’s Rule, The Rule, The Rule Set i The Level to inne nazwy, pod którymi ta konstelacja, której formalna nazwa brzmi Norma et Regula, jest znana.
Norma, opera Belliniego i Cecilii Bartoli
Norma to nazwa nadana tragedii lirycznej napisanej przez włoskiego librecistę Felice Romaniego i opatrzonej muzyką znanego kompozytora Vincenza Belliniego. Fabuła oparta jest na epickiej historii stworzonej przez francuskiego poetę Alexandre’a Soumet’a i należy do największych przedstawicieli muzyki bel canto. Jej prapremiera odbyła się 26 grudnia 1831 roku, a aria „Casta diva” w wykonaniu samej Normy stała się jedną z najlepiej pamiętanych w swoim stuleciu, a jej powodzenie trwa do dziś.
Jak w wielu innych przypadkach, zatracono istotę tej opery na rzecz wykonań faworyzujących najbardziej znane postaci operowego świata: soprany. Pierwotnie rola Normy pomyślana była dla ciemnego, niskiego głosu, kojarzonego na ogół z mezzosopranem; podobnie Adalgisa – imię postaci, w której zakochuje się mąż Normy – przeznaczona była dla sopranu. Historia jednak odwróciła rodzaje strun w takich rolach, pozwalając śpiewaczce, której powierzono zadanie sportretowania Normy, wykorzystać narzędzia głosu do popisywania się ozdobnikami i wysokimi tonami, które nie zostały zapisane.
W tym miejscu pojawia się błyskotliwa i kontrowersyjna włoska mezzosopranistka Cecilia Bartoli, która wraz z grupą czołowych artystów dokonała bezprecedensowego nagrania opery Norma, próbując na nowo odkryć jej prawdziwe znaczenie, jej pierwotny charakter, pragnąc pokazać publiczności dzieło, które Bellini rzeczywiście napisał, prawie dwieście lat temu.
Jest to misja tyleż ryzykowna, co ekscytująca, dzięki której cały świat ma okazję po raz pierwszy usłyszeć niezliczoną ilość szczegółów ekspresyjności i gamy emocji, które zaginęły w czasie. Postać zazwyczaj przedstawiana jako superwoman w końcu wraca do krwi i kości, miotając się między obowiązkiem a miłością.