Paying the Price for Those Extra Pounds
Nadwaga szkodzi zdrowiu na wiele sposobów. Zwiększa ryzyko rozwoju warunków, takich jak cukrzyca, choroby serca, zapalenie kości i stawów, a niektóre nowotwory, aby wymienić tylko kilka, i zmniejsza długość życia. Leczenie otyłości i związanych z nią schorzeń kosztuje miliardy dolarów rocznie. Według jednego z szacunków, Stany Zjednoczone wydały 190 miliardów dolarów na wydatki na opiekę zdrowotną związane z otyłością w 2005 roku – podwajając wcześniejsze szacunki. (1) Ogrom tego obciążenia ekonomicznego i ogromne żniwo, że nadwaga bierze na zdrowie i dobre samopoczucie zaczynają podnosić globalną świadomość polityczną, że jednostki, społeczności, państwa, narody i organizacje międzynarodowe muszą zrobić więcej, aby powstrzymać rosnącą falę otyłości.
Bezpośrednie i pośrednie koszty otyłości
Dwa rodzaje kosztów są związane z leczeniem otyłości i warunków związanych z otyłością:
Koszty bezpośrednie to te, które wynikają z ambulatoryjnych i stacjonarnych usług zdrowotnych (w tym chirurgii), badań laboratoryjnych i radiologicznych oraz terapii lekowej.
Koszty pośrednie, które zostały zdefiniowane jako „zasoby utracone w wyniku stanu zdrowia”(2), dzielą się na różne kategorie:
- Wartość utraconej pracy. Dni opuszczone w pracy są kosztem zarówno dla pracowników (w postaci utraconych zarobków), jak i dla pracodawców (w postaci niewykonanej pracy). Otyli pracownicy tracą więcej dni z pracy z powodu krótkoterminowych nieobecności, długoterminowej niezdolności do pracy i przedwczesnej śmierci niż pracownicy bez otyłości. (3) Mogą również pracować na mniej niż pełnej wydajności (znany również jako presenteeism).
- Ubezpieczenie. Pracodawcy płacą wyższe składki na ubezpieczenie na życie i płacą więcej za odszkodowania pracownicze dla pracowników, którzy są otyli, niż dla pracowników, którzy nie są otyli. (4)
- Wynagrodzenia. Niektóre badania wykazały, że otyłość jest związana z niższymi zarobkami i niższym dochodem gospodarstwa domowego. (5)
Koszty pośrednie są trudniejsze do zidentyfikowania i zmierzenia niż koszty bezpośrednie.
Obesity Costs Are Rising Overall
W jednej z najwcześniejszych analiz, Colditz spojrzał na bezpośrednie i pośrednie koszty w U. S. sześciu powszechnych otyłości.S. z sześciu wspólnych warunków związanych z otyłością typu 2 cukrzycy, wysokie ciśnienie krwi, choroby układu krążenia, choroby pęcherzyka żółciowego, raka jelita grubego i raka piersi po menopauzie i określić, jaki procent tych kosztów były spowodowane otyłością. Oszacował, że w 1986 roku, otyłość była odpowiedzialna za 5,5 procent bezpośrednich i pośrednich kosztów związanych z tymi powszechnymi warunkami medycznymi, lub około 39 miliardów dolarów. (3) Kolejne raporty na temat wydatków medycznych związanych z otyłością (koszty bezpośrednie) nakreśliły stały wzrost kosztów otyłości na przestrzeni lat, wraz z rozwojem epidemii. (6)
Jeden szeroko cytowany szacunek z Finkelstein i współpracowników, na podstawie danych z U.S. Medical Expenditure Panel Survey (MEPS), stwierdzono, że otyłość była odpowiedzialna za około 6 procent kosztów medycznych w 1998 roku, lub około 42 miliardów dolarów (w 2008 dolarów). (7) Do 2006 roku, otyłość była odpowiedzialna za blisko 10 procent kosztów medycznych – prawie 86 miliardów dolarów rocznie. Wydatki na warunki związane z otyłością stanowiły szacunkowo 8,5 procent wydatków Medicare, 11,8 procent wydatków Medicaid i 12,9 procent wydatków prywatnego płatnika.
MEPS jest trochę niedoszacowany kosztów opieki zdrowotnej, ponieważ nie obejmuje ludzi, którzy żyją w instytucjach i, z kolei, może być w gorszym stanie zdrowia niż ogół populacji. Kiedy więc Finkelstein i współpracownicy przyjrzeli się „złotemu standardowi”, jakim jest źródło danych o wydatkach na opiekę zdrowotną w USA (National Health Expenditure Accounts dataset), obliczyli, że otyłość mogła być odpowiedzialna za aż 147 miliardów dolarów wydatków na opiekę zdrowotną w 2006 roku. (7)
Ostatnio, Cawley i Meyerhoefer przyciągnęli nagłówki gazet swoimi szacunkami, że otyłość odpowiada za 21 procent wydatków na opiekę medyczną – 190 miliardów dolarów w 2005 roku – ponad dwukrotnie więcej niż wcześniejsze szacunki Finkelsteina i kolegów na podstawie danych MEPS. (1) Cawley i Meyerhoefer również wykorzystali dane MEPS do swoich szacunków. Zastosowali oni jednak inną i potencjalnie bardziej dokładną metodę obliczania kosztów, zwaną „metodą zmiennych instrumentalnych”. Metoda ta uwzględnia dwukierunkowy związek między otyłością a chorobami przewlekłymi, wykorzystując wskaźnik masy ciała biologicznego dziecka jako zmienną zastępczą dla indywidualnego wskaźnika masy ciała.
Patrząc w przyszłość, naukowcy oszacowali, że do 2030 roku, jeśli tendencje związane z otyłością utrzymają się bez kontroli, same koszty medyczne związane z otyłością mogą wzrosnąć o 48 do 66 miliardów dolarów rocznie w USA (8)
Kraje o niższych wskaźnikach otyłości niż USA wydają mniejszą część swoich dolarów na opiekę zdrowotną nad otyłością, ale obciążenie jest nadal znaczne. (9) (Patrz tabela, A Snapshot of Obesity-Related Costs.)
Calculating Obesity Costs per Person
Several investigators have evaluated the cost of obesity on an individual level. Finkelstein i współpracownicy stwierdzili, że w 2006 roku wydatki medyczne per capita dla osób otyłych wyniosły dodatkowo 1 429 dolarów (42 procent więcej) w porównaniu z osobami o prawidłowej wadze. (7) Natomiast Cawley i Meyerhoefer stwierdzili, że wydatki medyczne per capita były o 2 741 dolarów wyższe w przypadku osób otyłych niż w przypadku osób, które nie były otyłe – wzrost o 150 procent. (1)
Thompson i współpracownicy stwierdzili, że w ciągu całego życia, koszty per-person związane z otyłością były podobne do tych związanych z paleniem tytoniu. (10) U mężczyzn w średnim wieku leczenie pięciu powszechnych schorzeń związanych z otyłością (udar mózgu, choroba wieńcowa, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze i podwyższony poziom cholesterolu) spowodowało wzrost kosztów o około 9 000 do 17 000 dolarów w porównaniu z dorosłymi o prawidłowej masie ciała.
The Bottom Line: Prewencja jest kluczem do Trimming Obesity’s High Costs
Jest możliwe, że jaśniejsze zrozumienie kosztów otyłości pobudzi większe i bardziej pilne programy, aby zapobiec i leczyć. Podczas gdy USA poczyniło pewne inwestycje w prewencję, z inicjatywą Pierwszej Damy „Let’s Move” i Communities Putting Prevention to Work, wysiłki te stanowią stosunkowo małe kroki naprzód, a przyszłe finansowanie prewencji zdrowia publicznego jest zagrożone. Aby zrobić prawdziwe postępy, inicjatywy te powinny być częścią wspólnych wysiłków lokalnych i krajowych rządowych, zdrowia i organizacji non-profit, firm spożywczych, reklamodawców i osób fizycznych, aby zdrowe wagi normą, a nie wyjątkiem.
1. Cawley J, Meyerhoefer C. Koszty opieki medycznej otyłości: instrumentalne podejście zmienne. J Health Econ. 2012; 31:219-30.
2. USDA Economic Research Service. Food Safety Glossary. Accessed January 25, 2012.
3. Colditz GA. Koszty ekonomiczne otyłości. Am J Clin Nutr. 1992; 55:503S-507S.
4. Trogdon JG, Finkelstein EA, Hylands T, Dellea PS, Kamal-Bahl SJ. Indirect costs of obesity: a review of the current literature. Obes Rev. 2008; 9:489-500.
5. Colditz GW, Wang, YC. Koszty ekonomiczne otyłości. In: Hu F, Epidemiologia otyłości. New York: Oxford University Press, Inc, 2008.
6. Dor AF, Langwith C, Tan E. A heavy burden: Indywidualne koszty nadwagi i otyłości w Stanach Zjednoczonych. The George Washington University School of Public Health and Health Services Department of Health Policy, 2010.
7. Finkelstein EA, Trogdon JG, Cohen JW, Dietz W. Annual medical spending attributable to obesity: payer- and service-specific estimates. Health Aff (Millwood). 2009; 28:w822-31.
8. Wang CY, McPherson K, Marsh T, Gortmaker S, Brown M. Health and economic burden of the projected obesity trends in the USA and the UK. Lancet. 2011; 378:815-25.
9. Withrow D, Alter DA. The economic burden of obesity worldwide: a systematic review of the direct costs of obesity. Obes Rev. 2010. DOI: 10.1111/j.1467-789X.2009.00712.x.
10. Thompson D, Edelsberg J, Colditz GA, Bird AP, Oster G. Lifetime health and economic consequences of obesity. Arch Intern Med. 1999; 159:2177-83.