Greatest One-Hit Wonders: 1970

19 września 2020 przez David Hopper

(Uwaga redaktora: Proszę przewinąć do końca listy, aby zobaczyć bracket turniejowy)

Jaką różnicę robi 10 lat. Muzyka roku 1970 niewiele przypomina tę z roku 1960, naszego ostatniego wpisu o Greatest One-Hit Wonders. W 1960 roku Beatlesi byli kilka lat od tego, by na zawsze zmienić muzykę popularną, a w kwietniu 1970 roku Fab Four już nie istnieli. Podczas gdy 1960 rok był zdominowany przez idoli nastolatek, pop crooners, doo wop, a nawet instrumentale, 1970 rok miał muzykę, która nawet nie istniała we wczesnych latach 60-tych, jak psychodeliczny rock, heavy metal i funk.

Aby zostać sklasyfikowanym jako one-hit wonder, artysta musi osiągnąć pozycję w Top 40 Billboard Hot 100 tylko raz. Przejrzeliśmy 40-plus one-hitters z 1970 roku. Klasa z 1970 roku to zróżnicowana grupa, w której reprezentowany jest praktycznie każdy popularny gatunek i styl z epoki. Rok 1970 był szczególnie silny w rocku i soulu, produkując klasyczne rockowe zszywki, takie jak „All Right Now” Free i „Spirit in the Sky” Normana Greenbauma, a także klejnoty R&B, takie jak „O-o-h Child” Five Stairsteps. Tak więc, sprawdźcie te groovy one-hit wonders z 1970 roku. Nie zapomnijcie przeczytać do końca, by oddać swój głos w naszym turnieju Rocktology! (to dobra praktyka przed 3 listopada). Pomóżcie nam wybrać nasz ulubiony one-hitter z 1970 roku. Zaczynamy:

The Shocking Blue – „Venus”

Autor piosenki: Ronnie van Leeuwen
Gatunek: Rock
Hot 100: #1 na 7 lutego

Założony przez gitarzystę prowadzącego Robby’ego van Leeuwena i prowadzony przez wokalistkę Mariskę Veres, Shocking Blue był ostatecznym cudem jednego przeboju 1970 roku. Holenderska grupa Nederbeat jedynym amerykańskim hitem Top 40 był #1.

Jak „Venus”, ich trzeci singiel, zaczął wspinać się na listy przebojów w Holandii, amerykański producent płyt Jerry Ross pojechał do Holandii, aby podpisać Shocking Blue, The Tee-Set i George Baker Selection do amerykańskiej umowy dystrybucyjnej. Wszystkie trzy holenderskie zespoły wydały hity w Stanach – The Tee-Set z „Ma Belle Arnie” i George Baker Selection z „Little Green Bag”. Shocking Blue rozpadł się w 1974 roku, rzekomo dlatego, że van Leeuwen nie był w stanie napisać kolejnego „Venus”.”

„Venus” sprzedał się w 8 milionach egzemplarzy na całym świecie i osiągnął #1 w Australii, Belgii, Danii, Kanadzie, Francji, Włoszech i Hiszpanii. W 1986 roku angielska grupa dziewcząt Bananarama pokryła piosenkę i zabrała ją na #1 w siedmiu krajach.

Eddie Holman – „Hey There Lonely Girl”

Songwriterzy: Leon Carr i Earl Shuman
Gatunek: R&B
Hot 100: #2 w dniu 21 lutego

„Hey There Lonely Girl” został pierwotnie nagrany przez Ruby and the Romantics, grupę wokalną R&B z Ohio, w 1963 roku jako „Hey There Lonely Boy” (#27 na listach przebojów pop). Po umieszczeniu kilku singli Parkway Records na listach przebojów R&B w połowie lat 60-tych, Holman nawiązał współpracę z nowojorskim aranżerem/producentem ABC Records Peterem DeAngelisem. Aranżacje DeAngelisa zawierały słodkie smyczki z Filadelfijskiej Orkiestry Symfonicznej, które okazały się idealnie pasować do strzelistego falsetu Holmana.

Holman powiedział magazynowi Goldmine, że był niezdecydowany, aby nagrać piosenkę na początku. „Jedynym powodem, dla którego to zrobiłem, jest to, że moja żona poprosiła mnie o to – i to jest bardzo dobry powód”, powiedział.

Piosenka znalazła się na liście przebojów w 1974 roku w Wielkiej Brytanii, osiągając szczyt na #4. W latach 80-tych, Holman poszedł do szkoły teologicznej i został ministrem baptystów. Od tego czasu sporadycznie wydawał zarówno gospel, jak i świeckie nagrania, jego najnowszym jest 2018’s Lovin’ You.

Edison Lighthouse – „Love Grows (Where My Rosemary Goes)”

Songwriterzy: Barry Mason i Tony Macaulay
Gatunek: Bubblegum pop
Hot 100: #5 na 28 marca

Ta wesoła melodia bubblegum z brytyjskiej grupy pop Edison Lighthouse może być największym earworm na liście. Grupa była dziełem autorów tekstów i producentów Barry’ego Masona i Tony’ego Macaulaya. Sprowadzili oni piosenkarza sesyjnego Tony’ego Burrowsa do nagrania piosenki, a członkowie zespołu Greenfield Hammer zostali później zaciągnięci do wersji koncertowej zespołu.

Po sukcesie „Love Grows,” Burrows odszedł, aby realizować inne projekty, a po kilku kolejnych 45 wydanych jako Edison Lighthouse, grupa została wycofana. Zespół powrócił do Greenfield Hammer.

Interesująco, Burrows posiada tytuł dla piosenkarza z największą ilością one-hit wonders. Miał cztery dodatkowe hity z czterema różnymi grupami (The Pipkins „Gimme Dat Ding,” White Plains „My Baby Loves Lovin,” The Brotherhood of Man „United We Stand” i The First Class „Beach Baby”). Cztery z tych pięciu trafiły na listy przebojów w 1970 roku.

Marmalade – „Reflections of My Life”

Songwriter: Junior Campbell i Dean Ford
Gatunek: Psychedelic Pop
Hot 100: #10 w dniu 9 maja

Ta pełna smutku piosenka z Marmalade charakteryzuje się pięknymi harmoniami i Beatle-esque odwróconą taśmą solówką gitarową. „Reflections of My Life” osiągnęło #3 w Wielkiej Brytanii w 1969 roku i sprzedało się w 2 milionach egzemplarzy na całym świecie. Szkocki zespół odniósł znacznie większy sukces za oceanem, wydając kilkanaście brytyjskich hitów w latach 1968-1976. W Wielkiej Brytanii są najbardziej znani ze swojego coveru „Ob-La-Di, Ob-La-Da” Beatlesów, który sprzedał się w milionie egzemplarzy.

The Ides of March – „Vehicle”

Songwriter: Jim Peterik
Gatunek: Funk rock
Hot 100: #2 w dniu 23 maja

Zanim The Ides of March nagrali napędzany rogami funk-rockowy klasyk „Vehicle,” grupa z Chicago grała garażowego rocka w stylu British Invasion. Kilka z tych singli z lat 60. było regionalnymi hitami, ale nie udało im się wejść na krajowe listy przebojów.

Według autora piosenek i głównego wokalisty Jima Petericka, pomysł na „Vehicle” wziął się od stereotypowego brudnego starca, który jeździ po mieście w swoim czarnym sedanie, kusząc młode kobiety cukierkami. „Miałem takiego partnera z laboratorium, Billa”, wyjaśnił Peterick Billboardowi. „Pokazał mi broszurę antynarkotykową, która przedstawiała handlarza narkotyków jako 'przyjaznego nieznajomego’. Więc, połączyłem te rzeczy razem i wymyśliłem 'Vehicle.”

W tamtym czasie, „Vehicle” był podobno najszybciej sprzedającym się singlem Warner Brothers w historii. Peterick założył zespół Survivor i był współautorem hymnu Rocky III „Eye of the Tiger.”

Mountain – „Mississippi Queen”

Songwriterzy: Leslie West, Cork Laing, Felix Pappalardi i David Rhea
Gatunek: Blues-rock
Hot 100: #21 na 11 lipca

Klasyczny rockowy radiowy mainstay, „Mississippi Queen” może być drugim najbardziej znanym użyciem kowbojskiego dzwonka po „(Don’t Fear) The Reaper”. Historia kryjąca się za tą piosenką, zawarta na debiutanckim albumie Mountain „Climbing!”, jest niezwykła.

„Byliśmy w wesołym miejscu na plaży zwanym 30 Acres w Nantucket, a ponieważ było tak cholernie gorąco, wszyscy mieli włączoną klimatyzację, co spowodowało, że cała wyspa zgasła”, perkusista Corky Laing, który był w innym zespole w tym momencie, wspominał dla Classic Rock Magazine. „Zapaliły się światła awaryjne, ale zespół pozostał unplugged. Wszyscy byli naćpani pigułkami na duszę. Mój przyjaciel był z niesamowitą laską. Była z Południa i miała na sobie przezroczystą sukienkę pokrytą kwiatami.”

Aby utrzymać występ podczas przerwy w dostawie prądu, Laing zaczął krzyczeć 'Mississippi queen, do you know what I mean?’ i uderzać wielokrotnie w cowbell przez ponad godzinę.

„Po prostu musiałem utrzymać tę laskę w tańcu, byłem tak nakręcony przez nią,” kontynuował Laing. „Ale krzycząc tak głośno przez tak długi czas, nabawiłem się chronicznego zapalenia krtani i spieprzyłem swój głos na zawsze.”

Kiedy Laing dołączył do Mountain, przyniósł ten pomysł do studia, gitarzysta Leslie West dodał niezapomniany riff, a reszta to już historia.

The Lost Generation – „The Sly, Slick and The Wicked”

Songwriterzy: Gus Redmon, Larry Brownlee, and Lowrell Simon
Gatunek: Chicago soul
Hot 100: #30 na Aug. 22

The Lost Generation byli jedną z wielu wspaniałych grup wokalnych R&B w chicagowskiej wytwórni Brunswick w latach 60-tych i 70-tych. Gorąco polecam 2-CD kompilację Brunswick Top 40 R&B Singles 1966-1975, gdzie po raz pierwszy usłyszałem tę piękną balladę. Uwielbiam efekt echa w refrenie (Wicked…wicked….wicked….chiiiiiiiild).

„The Sly” zremisował z „ABC” Jackson 5 w publikacji Record World’s 1970 Record of the Year. Wygenerowała również wystarczające dochody dla Brunswick, aby wykupić się od swojego właściciela, Decca. The Lost Generation miał kilka innych hitów na listach przebojów R&B, „Wait a Minute” (1970, #25) i „Talking the Teenage Language” (1971, #35).

Mamy nadzieję, że podobała Ci się ta rata Greatest One-Hit Wonders. Jako dodatkowy bonus, wzięliśmy te siedem znakomitych utworów i dodaliśmy dziewięć kolejnych wspaniałych one-hitterów z 1970 roku. 7 + 9 = Rocktology! tutaj. Tak więc sprawdźcie poniższy nawias i zobaczcie, który one-hitter został koronowany na nasz ulubiony One-Hit Wonder roku 1970!

i sprawdźcie inne wspaniałe one-hittery:

Greatest One-Hit Wonders: 1960

Final Four

Kategorie: Blog, Listy
Tagi: 1970, 1970 hits, Billboard Hot 100, bracket, funk, Greatest One-Hit Wonders, hit single, one-hit wonder, one-hit wonders, muzyka pop, R&B, Rocktology, turniej