Małżeństwo
Joshua Johnson często przyjmował Amerykanów w swoim londyńskim domu i to właśnie tam w 1795 roku Louisa poznała 28-letniego Johna Quincy Adamsa, niedawno mianowanego amerykańskim ministrem w Holandii. W ciągu następnych kilku miesięcy uzgodnili, że się pobiorą, choć żadne z rodziców nie wyraziło na to zgody. Gdy 26 lipca 1797 roku w Londynie odbyła się ceremonia zaślubin, okoliczności rodzinne zmieniły się zarówno dla pana młodego, jak i dla panny młodej: Ojciec Johna Quincy’ego, John Adams, został prezydentem Stanów Zjednoczonych, a ojciec Louisy popadł w ruinę finansową. Przez całe życie Louisa ubolewała nad tym, że jej mąż nigdy nie otrzymał posagu, którego oczekiwał; w nieopublikowanym pamiętniku, który napisała dla swoich dzieci, ubolewała, że „związał się ze zrujnowanym domem”
Po tym, jak prezydent Adams mianował Johna Quincy’ego ministrem w Prusach, Adamsowie przenieśli się do Berlina, gdzie, mimo częstych chorób, Louisa zdołała być popularną gospodynią. W 1800 roku, po przegranej przez Johna Adamsa walce o reelekcję, Adamsowie wrócili do Stanów Zjednoczonych, a Louisa po raz pierwszy spotkała się z rodziną męża. Nie było to dla niej przyjemne doświadczenie i napisała później, że nie mogłaby być bardziej zdumiona, gdyby wkroczyła „do Arki Noego”. Chociaż nigdy nie była w najlepszych stosunkach ze swoją nonsensowną teściową, Abigail Adams, Louisa stała się natychmiastową i trwałą ulubienicą swojego teścia.
W 1801 roku, po kilku poronieniach, Louisa urodziła syna. Dwaj kolejni chłopcy przyszli w 1803 i 1807 r.
W 1809 r. Louisa ponownie opuściła Stany Zjednoczone. Bez konsultacji z nią John Quincy przyjął nominację na amerykańskiego ministra w Rosji. Adamowie osiedlili się w Petersburgu, gdzie Louisa była bardzo przygnębiona nieobecnością dwojga najstarszych dzieci, które pozostawiła pod opieką dziadków w Massachusetts. W 1811 roku urodziła w Petersburgu córkę, a kiedy dziecko zmarło rok później, jej poczucie straty wzrosło. W listach i innych pismach z tamtego okresu wyjaśniała, że pocieszenie znajdowała w lekturach – w tym biografiach kobiet związanych z wpływowymi mężczyznami. Prezent od męża, książka o „chorobach umysłu”, był najwyraźniej mało pocieszający. Być może miała na myśli ten okres, kiedy później napisała do syna, że Adamsowie byli „osobliwie surowi i srodzy w swoich relacjach z kobietami”
W 1814 roku, po pomocy w negocjacjach traktatu gandawskiego (który zakończył wojnę 1812 roku między Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią), John Quincy poprosił Luizę, aby zamknęła ich dom w Petersburgu (ponieważ jego misja tam dobiegła końca) i spotkała się z nim w Paryżu. W lutym następnego roku rozpoczęła trudną 40-dniową podróż powozem przez tereny spustoszone przez inwazję wojsk francuskich pod wodzą Napoleona na Rosję, narażając się na niebezpieczną zimową pogodę i złodziejskie bandy wycofujących się żołnierzy. Chociaż ani ona, ani jej mąż nie robili wówczas wielkiego zamieszania z powodu tego osiągnięcia, napisała później własną relację z tej podróży, Narrative of a Journey from Russia to France, 1815, którą jej wnuk opublikował po jej śmierci. Potem nastąpiły dwa szczęśliwe lata w Londynie. John Quincy służył jako amerykański minister w Wielkiej Brytanii, a Louisa wreszcie połączyła się ze swoimi dwoma starszymi synami i odwiedziła starych przyjaciół i miejsca, które znała z młodości.