By Brenda Gazzar, Correspondent
Nominowany do Oscara operator filmowy. Animator Disneya. Rozpoznawalny aktor charakterystyczny.
Byli to jedni z sześciu mieszkańców Motion Picture and Television Fund Wasserman Campus w Woodland Hills, conregate living facility, który przyciąga emerytów przemysłu rozrywkowego i ich małżonków, którzy zmarli z powodu powikłań koronawirusa w kwietniu.
Eye of the Storm
Southern California Nursing Homes during the Coronavirus Pandemic
Pierwsza rata w kontynuowanej serii
- Part One: 'This isn’t a drill’ – How L.A.Motion Picture and Television Fund walczył z koronawirusem
- Część druga: Znani i kochani – Tych sześciu mieszkańców domu zmarło na COVID-19
- Część trzecia: „Pandemia w pandemii” – Co powoduje wzrost śmiertelności w domach opieki w hrabstwie L.A.?
Seria została wyprodukowana przez korespondentkę Brendę Gazzar, uczestniczącą w California Fellowship w USC Annenberg Center for Health Journalism.
Wszyscy byli wykwalifikowanymi mieszkańcami opieki w wieku od 64 do 99 lat.
Niektórzy byli bardziej znani opinii publicznej niż inni, ale „wszyscy byli nam dobrze znani i przez nas kochani”, powiedział Bob Beitcher, prezes i dyrektor generalny Motion Picture and Television Fund.
Oto ich historie:
John Breier
John Breier był wojownikiem.
Diagnozowany ze stwardnieniem rozsianym jakieś 25 lat temu, w końcu musiał użyć laski, chodzika, a następnie wózka inwalidzkiego. Breier przeszedł cztery operacje mózgu, walczył z wieloma infekcjami i kilka razy zachorował na zapalenie płuc. Ale zawsze naciskał, aż do momentu pojawienia się nowego koronawirusa.
„Walczył ze wszystkim innym, ale to była bestia, z którą nie mógł walczyć”, powiedziała Mona Jacobson-Breier, jego żona od 21 lat.
64-letni syn ocalałych z Holocaustu był pierwszym z sześciu mieszkańców Motion Picture Home z koronawirusem, który zmarł.
Urodzony w Kanadzie Breier lubił „być osobą na przyjęciu”, według jego brata, Armina, i „zawsze był tam dla ludzi.”
Breier miał 6 stóp, 4 cale, miał silną osobowość i był zapalonym fanem San Francisco Giants, Rams i Lakers, powiedział jego żona, która niedawno przeszła na emeryturę z Universal Pictures Home Entertainment. Nie był jednym z nich, aby uzyskać entuzjazm łatwo, powiedziała, ale „kiedy to był jego zespół, każdy z tych, to wtedy widziałeś go ożywa.”
Breier i jego żona, którzy mieli dwoje dzieci z poprzednich małżeństw, miał ekspresyjny związek i trzymał rzeczy „na jawie,” Jacobson-Breier powiedział. Chociaż nie byli w stanie być razem pod koniec jego życia z powodu ograniczeń szpitalnych, rozmawiali przez telefon na krótko przed jego śmiercią 6 kwietnia.
„Byłam w stanie powiedzieć, co czuję i wiem, że mnie słyszał …i łagodnym głosem był w stanie powiedzieć, że mnie kocha i to było ważne,” powiedziała.
Joel Rogosin
Joel Rogosin był nie tylko pisarzem i producentem telewizyjnym nominowanym do nagrody Emmy, ale był również „sercem-centrum” swojej uwielbiającej rodziny, powiedziała jego córka, Robin Rogosin.
„On jest naprawdę interesującym połączeniem intelektu z zabawą i dużą uczciwością”, powiedziała. „I nauczył nas wszystkich wiele o tym, jak traktować ludzi.”
Rogosin rozpoczął pracę jako posłaniec w Columbia Pictures w 1957 roku. Do 1961 roku był producentem popularnego programu telewizyjnego „77 Sunset Strip”. Podczas swojej wspaniałej kariery wyprodukował prawie dwa tuziny seriali, filmów telewizyjnych i programów specjalnych, w tym „The Virginian”, „Ironside” i „Magnum, P.I.”
Jego praca, która miała na celu integrację, doprowadziła do spotkania z Jerrym Lewisem. Wyprodukował dwa telethony komika Muscular Dystrophy Association w latach 70-tych.
„Kochał filantropijną naturę tego”, powiedziała jego córka.
Rogosin i żona Deborah, psychoterapeutka, przenieśli się do Motion Picture Home siedem lat temu. Po tym, jak upadł i złamał biodro, przeniósł się do części obiektu przeznaczonej dla wykwalifikowanych pielęgniarek, podczas gdy jego żona od 65 lat pozostała w części przeznaczonej do samodzielnego życia. Prawie cały czas spędzali razem.
„Każdego dnia mówił (swojej żonie) jak bardzo ją kocha; jaka jest piękna”, powiedziała Robin Rogosin.
Dla Robin Rogosin, nieobecność przy ojcu w chwili jego śmierci z powodu ograniczeń szpitalnych była „bardzo trudna”.”
„Oczekiwaliśmy, że będziemy tam … po prostu trzymać go za rękę lub pocierać jego stopy, lub sprawić, że poczuje się komfortowo w jakikolwiek sposób,” powiedziała jego córka.
Joel Rogosin, który zmarł 21 kwietnia w wieku 87 lat, ma trzy córki, pięciu wnuków i dwóch prawnuków.
Ann Sullivan
Ann Sullivan, która miała przydomek „Giggles” w Motion Picture home, uparcie dążyła do spełnienia swojego marzenia o pracy w Walt Disney Studios..
Sullivan, z Fargo w Północnej Dakocie, podążyła za swoją siostrą, Helen, do Kalifornii i studiowała w ArtCenter College of Design w Pasadenie przed pracą w laboratorium farb animacyjnych Walta Disneya we wczesnych latach ’50, zgodnie z Motion Picture home.
Po zrobieniu przerwy, aby założyć rodzinę, ona „walczył jej drogę powrotną do biznesu,” w końcu powrót do działu animacji Disneya do pracy na takich klasyków jak „Mała Syrenka,” „Król Lew” i „Lilo & Stitch,” zgodnie z domu. Przeszła na animację komputerową przed przejściem na emeryturę.
Sullivan kochała plażę, była „niezwykle pozytywna” i skrupulatna ze swoim wyglądem, co często sprawiało, że się spóźniała, według członków rodziny.
Obróciła się w 91 lat, łącząc się z rodziną i przyjaciółmi przez FaceTime, zaledwie kilka dni przed jej śmiercią 13 kwietnia, według domu.
Leah Bernstein
Leah Bernstein służyła jako sekretarka wykonawcza dla tytanów przemysłu rozrywkowego, w tym producenta-reżysera Stanleya Kramera i menedżera komika Jacka Benny’ego, Irvinga Feina.
Rodzona Angeleno wylądowała swoją pierwszą pracę w branży w wieku 16 lat, pracując na późną zmianę w MGM Studios. Pracowała z Kramerem przy ponad dwóch tuzinach filmów i „zaliczała do swoich przyjaciół takie sławy jak Sidney Poitier, Bobby Darin i Vivien Leigh”, jak podaje Motion Picture Home.
Była dumna z wpływu filmów, które nakręciła z Kramerem i Poitierem, zgodnie z obiektem, i sposobu, w jaki przeciwstawiały się one stereotypom dnia.
„Nawet w późnych latach 90-tych, Leah miała wytrawne poczucie humoru i była flirciarą”, dom powiedział w jej wspomnieniu.
Bernstein, która zmarła 23 kwietnia w wieku 99 lat, była długoletnią wolontariuszką, o której mówiono, że ceni sobie życzliwość ponad wszystko.
Allen Daviau
Allen Daviau był ikoną amerykańskiej kinematografii w latach 80-tych i wczesnych 90-tych, zdobywając pięć nominacji do Oscara podczas swojej kariery.
Trzy z nominacji były z reżyserem-producentem Stevenem Spielbergiem za „E.T.”, „The Color Purple” i „Empire of the Sun”, podczas gdy pozostałe były z Barrym Levinsonem za „Avalon” i „Bugsy”. Zdobył również nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej za najlepsze zdjęcia do „Imperium słońca”.”
Daviau po raz pierwszy współpracował ze Spielbergiem w 1968 roku przy filmie krótkometrażowym „Amblin'”, zanim lata później podjęli współpracę przy przebojowych filmach, które uczyniły ze Spielberga nazwisko.
Kiedy Spielberg dowiedział się, że jego przyjaciel zaraził się wirusem, reżyser wysłał mu list wspominający ich wspólną historię, zgodnie z Motion Picture home.
Kiedy list Spielberga był czytany mu kilka razy przy jego łóżku, Daviau „uśmiechał się i jego oczy błyszczały”, dom powiedział. Po ostatnim czytaniu 15 kwietnia, Daviau wziął dwa wdechy i zmarł. Miał 77 lat.
Spielberg wspominał Daviau jako „wspaniałego artystę”, którego „ciepło i człowieczeństwo były tak potężne jak jego obiektyw.”
Allen Garfield
Allen Garfield, którego kariera obejmowała cztery dekady, został opisany jako jeden z najlepszych aktorów charakterystycznych wszechczasów.
Garfield, który często grał mrówcze czarne charaktery, pojawił się we wczesnych filmach Briana de Palmy, Roberta Downeya Sr., Milosa Formana i Herberta Rossa.
Wśród wybitnych ról aktora znalazły się „Nashville” Roberta Altmana, „Beverly Hills Cop II” Tony’ego Scotta i kilka filmów Francisa Forda Coppoli, w tym „Rozmowa” i „Jeden od serca.”
Rodzic z New Jersey, który czasami używał swojego nazwiska Allen Goorwitz, pracował jako dziennikarz, rywalizował jako bokser amator i służył jako mentor młodemu Quentinowi Tarantino.
Garfield, który zmarł 7 kwietnia w wieku 80 lat, mieszkał w Motion Picture home przez prawie 17 lat po wielokrotnych udarach.
Wielu przyjaciół, których tam poznał, dom powiedział we wspomnieniu, „będzie za nim tęsknić każdego dnia.”
Brenda Gazzar napisała tę historię podczas uczestnictwa w USC Annenberg Center for Health Journalism’s California Fellowship.