I wojna światowa
Woodrow Wilson po raz pierwszy wprowadził Barucha do polityki demokratów podczas kampanii prezydenckiej w 1912 roku, ale dopiero w 1916 roku Baruch przyjął stanowisko w intymnym kręgu Wilsona. Baruch służył w Komisji Doradczej Rady Obrony Narodowej, kiedy w kwietniu 1917 roku została wypowiedziana wojna. W lipcu został mianowany członkiem nowo utworzonej Rady Przemysłu Wojennego (War Industries Board). Kiedy Departament Wojny zawalił swoją szansę na kontrolowanie mobilizacji ekonomicznej podczas zimy 1917-1918, dla prezydenta Wilsona stało się jasne, że Baruch powinien zostać przewodniczącym Rady.
Tak wiele rzeczy ulegało zmianom w Departamencie Wojny, w działaniu kolei oraz w kontroli paliwa i żywności, kiedy Baruch został przewodniczącym, że trudno jest odróżnić jego pracę od pracy innych. Siły reformatorskie zbiegały się z każdego kierunku. Chociaż Stany Zjednoczone nie zakończyły organizacji przemysłowej i produkcji materiałów wojennych aż do końca wojny, Baruchowi udało się skoordynować amerykańską potęgę gospodarczą po raz pierwszy w historii kraju. Jego praca ustanowiła precedensy, których nie przeoczył prezydent Franklin Roosevelt, kiedy w latach trzydziestych organizował kraj do walki z Wielkim Kryzysem.
Kiedy Traktat Wersalski zawiódł, a nacjonalizm gospodarczy lat dwudziestych przybrał na sile, Baruch nabrał pesymistycznych poglądów na sprawy światowe. Walczył o gotowość przemysłową w czasach, gdy politycznie uważano to niemal za zdradę. Pozostał aktywny w polityce Partii Demokratycznej, popierając Williama G. McAdoo w wyborach prezydenckich w 1924 roku i Ala Smitha w 1928 roku. Złośliwe i fałszywe oskarżenia, jakoby czerpał osobiste korzyści z I wojny światowej, głęboko go zraniły. Był też obiektem antysemickich ataków. Być może największe ciosy zadał mu starszy Henry Ford, który w swojej gazecie Dearborn Independent oskarżył Barucha o udział w żydowskim spisku mającym na celu kontrolowanie światowej gospodarki.
.