Becoming Regent of Scotland
Po śmierci Jakuba, Mary of Guise wierzyła, że zostanie regentką, ale rolę tę otrzymał James Hamilton, hrabia Arran. Arran był zwolennikiem protestanckiej Anglii. Zawarł on umowę, na mocy której młoda Maria miała poślubić angielskiego księcia Edwarda, gdy ukończy 10 lat, co Maria de Guise odrzuciła. Henryk VIII z Anglii rozpoczął serię brutalnych ataków na Szkocję, często określanych jako „rough wooing”, mających na celu zmuszenie Szkotów do zezwolenia na małżeństwo. W odpowiedzi, w 1548 r. Maria z Guise zaaranżowała podróż młodej królowej Marii do Francji, gdzie była przygotowywana do małżeństwa z delfinem Franciszkiem, co jeszcze bardziej wzmocniło więzi z Francją. Francuzi, w zamian, zapewnili Szkotom wsparcie militarne.
Dopiero 12 kwietnia 1554 r., po kilku latach niepokojów z Anglią, Maria de Guise była w stanie przejąć kontrolę od lorda Arrana i została nazwana królową regentką Szkocji. W czasie sprawowania urzędu regentki Szkocji Maria de Guise stawiała czoła nieustannym konfliktom. Jej celem była modernizacja Szkocji przy jednoczesnym zachowaniu jej katolickiego charakteru i wolności od angielskiej ingerencji, ale było wielu szkockich zwolenników Anglii i ruchu protestanckiego, którzy opierali się jej wysiłkom.
Reforma protestancka była silna w tym czasie. Jednym z takich reformatorów był John Knox, który głosił kazania przeciwko regencji Marii i chciał ją obalić, aby ustanowić kościół protestancki w Szkocji. Prowadzeni przez grupę szlachty zwaną Lordami Zgromadzenia (Lords of the Congregation) zwolennicy Anglii nadal buntowali się przeciwko Marii de Guise. Byli podejrzliwi wobec jej ciągłych związków z katolicką Francją, wzmocnionych przez małżeństwo jej córki z Francois w 1558 r.
Protestanci nadal zyskiwali na sile i prowadzili bunty przeciwko Marii de Guise. Maria zmierzyła się z protestanckimi Lordami Kongregacji pod Perth 22 maja 1559 r., ale musiała wycofać się do Edynburga, gdzie z pomocą francuskich wojsk odzyskała miasto, po tym jak Knox i protestanccy reformatorzy wezwali do jej obalenia.
Co gorsza, Anglia, rządzona teraz przez królową Elżbietę I, nadal wysyłała posiłki, by usunąć francuskich żołnierzy ze Szkocji, a sporadyczne walki trwały nadal.
.